'in het sprookjesbos'

Wandel mee langs oude moerbeibomen en ontdek boeddhas, feeën, wijze priesteressen, enge boosaards met een engelenhart, grapjassen en allerhande raadselachtige figuren.

De bomen kijken je aan en jij kijkt in een spiegel.

Hoe voel je je als je je eigen kracht terugziet in een stam ? Of je verdriet, in een hangende tak ?

Bomen leven veelal langer dan wij, ze hebben alles al gezien en gehoord, en toch blijven ze zich vernieuwen en openstellen en geven.

Ze beleven de seizoenen elk op hun eigen manier. Ze bloeien op, ze geven vruchten en zuurstof en schaduw, ze laten hun bladeren weer vallen en bemesten zo de aarde die de zaadjes voor de lente bedekt.

Ik nodig je uit voor een wandeling langs tijdloze portretten die vertrouwd en natuurlijk en toch anders zijn.

Welk beeld raakt je het meest ?

Vind je het mooi, vind je het lelijk ? En doet dat het er eigenlijk wel toe ?

In de spiegel van de boom zien we alles terug wat we in ons hebben, en daar hoeven we niet over te oordelen. Het is wat het is.

Spannende beelden dagen je uit om je opwinding te voelen, mysterieuze portretten bepalen je bij het raadsel in jezelf. Speelse beelden maken je lichtvoetig.

Wat zie je, wat voel je ? 

Schrijf het op of teken het, voor jezelf, of deel het via de site of de FB-pagina als je zin hebt.

Als je een van mijn tentoonstellingen bezoekt, kun je het ook in het gastenboek schrijven.

'wees sterk, wees zacht'

Bomen, stenen, planten, bloemen, groente en alle andere verschijningsvormen van de natuur laten ons vrijelijk zo veel zien – en hebben wij er oog voor ?

Is het het landschap om ons heen of de wereld binnenin ons die we weerspiegeld zien ?

De natuur is eindeloos mooi, en er zijn ontelbare ontdekkingen te doen als we in haar spiegels durven te kijken.

Deze beelden en hun titels nodigen uit tot inkeer, om alles wat zogenaamd mooi of zogenaamd lelijk is binnenin ons te zien zoals het weerspiegeld is in de natuur, om zogenaamde tegenstellingen te verzoenen en in vrede, in eenheid te zijn.

Een mengeling van natuur, wijsheid en lichtvoetigheid.

Marion Oprel (1962, Delft, Nederland) studeerde in Antwerpen en werkte 25 jaar lang als tolk voor de Europese instellingen.

Om gezondheidsredenen verhuisde zij in 2010 met haar gezin naar de streek rond Montpellier in Zuid-Frankrijk.

Tijdens haar wandelingen met de honden raakte zij steeds vertrouwder met de oude moerbeibomen langs het pad.

'De bomen staan er volgens de dorpsbewoners al sinds de tijd van de Zonnekoning, dus al meer dan 300 jaar. Ik weet niet of dat waar is, maar ze zijn in elk geval indrukwekkend.

Ik nam af en toe een foto van speciale stukken schors die op dieren leken.

Op een dag zag ik tot mijn ontzetting dat een boer de boom die ik de dag tevoren had gefotografeerd, uit de grond gerukt had en met zijn tractor wegsleepte over het pad.

Mijn hart stond even stil. En ik voelde een sterke band met die prachtige wezens die langer overeind blijven dan wij en die ons een spiegel voorhouden van groeien, bloeien, geven, loslaten en overgaan.

Die spiegel ontdekte ik per toeval ook letterlijk. Ik had een foto genomen van een stronk in mijn tuin, speelde met de instellingen van mijn toestel en zag opeens een uil !

Op de uil volgden vele andere mystieke en ludieke figuren, die je hier en tijdens mijn tentoonstellingen kunt zien.'

In 2017 ben ik met mijn gezin verhuisd naar Jávea ten zuiden van Valencia in Spanje. Ik mis de Franse moerbeibomen enorm, maar er zijn hier heel wat olijfbomen en wijnranken met een speciale uitstraling.

Ik heb een ode aan de moerbeibomen geschreven: 'Mulberry Mine', die je op iTunes vindt in de uitvoering van het Vlaamse duo Billy & Bloomfish (Pascale Michiels en Kathleen Vandenhoudt), die het nummer op muziek hebben gezet.